In 2013 kwamen de eerste berichten in het nieuws van bootvluchtelingen die bij het Italiaanse eiland Lampadusa voor de kust werden tegengehouden en verdronken. Mijn hoofd begreep hier niets van. De beelden blokkeerden mijn denken volledig. Hoe konden mensen dit doen? In een impuls stond ik op en begon te dansen. In het bewegen gebeurde er iets bijzonders. Ik kon in één keer meerdere lagen en dimensies van het complexe probleem ervaren. Mijn denken rekte zich op tot een groter deel van het vraagstuk. 'Iedereen is aan het verdrinken en in verdrinkingsnood doe je gekke dingen', dacht ik. Vervolgens kwam de volgende zin op: 'In het happen naar adem is het nodig om elkaar als mens te blijven zien want het is dezelfde lucht die we inademen. Alleen dan zien we het directe lijden van de ander die ons aanzet die ander te omarmen in plaats van van de kant duwen.' Aan mijn denken werd zo iets toegevoegd. Een geleefde ervaring van de beweging en twee poëtische zinnen die me nog maanden bezig hielden. Ik ontdekte zo dat het lichaam een ongekende bron aan informatie heeft. Niet alleen over onszelf, maar ook over hoe de dingen in de wereld met elkaar samenhangen. 

In mijn werk als organisatie- en veranderkundige ervaarde ik een zelfde vastlopen in denken. Hoe complexer en gelaagder de opgave hoe meer we de neiging hebben om te praten, te analyseren en te controleren. En dat is precies wat er niet nodig is. Ook hier liep ik tegen de grenzen van het denken en praten. Vanuit die eerste ervaring van die dans over de bootvluchtelingen besloot ik die manier van onderzoeken en betekenisgeven in te zetten in mijn werk. Van het podium af met de dans, een einde aan de scheiding van de wereld van organisaties en de kunsten, een einde aan twee identiteiten. Het was tijd om mezelf echt op het spel te zetten en met mijn dans zichtbaar te worden.